2018 Nieuwjaar overpeinzingen van halfbroer John Bruininga

05-01-2018 - Sinds enige tijd heb ik een oudere halfbroer. John. John is 84. En vele jaren ouder dan ik. Dus ook veel wijzer. John is een Indo, net als ik. Dat wil zeggen John heeft al zijn leven lang een Nederlands paspoort. Alhoewel hij van gemengd bloed is. U weet wel. Javaans en Hollands bloed. Ooit hebben zich twee mensen omhelsd. Javaanse warmte en Hollandse nuchterheid die even werd vergeten. 

De navelstrengen van de kinderen die uit die omhelzingen werden geboren werden in kleine kruikjes in de Javaanse bodem begraven. Zo bleef je verbonden met je moederland. Je onbekende vaderland zou je pas vele jaren later zien.

Oudere halfbroer John schrijft vaak korte pittige stukjes en plaatst deze op de sociale media. John is geen opgever. Hij houd nog steeds van medemensen. Zo heb ik John leren kennen. Tussen zijn regels door, lees ik, dat hij vaak wakker ligt. Dromen van vroeger, soms nachtmerries, beelden die steeds maar weer terug komen.

John is één van de vele Indo halfbroers en halfzussen waar ik mij sinds enige jaren zeer verbonden mee voel. En mij ook zorgen over maak. Dat komt o.a. door mijn moeder. Die liet na haar overlijden een dossiertje achter. Met wat brieven en foto’s. Van vroeger. Het leken 100 puzzelstukjes te zijn. Jaren later waren het duizend puzzelstukken.

Want, wat wist ik nou van Nederlands-Indië? Het land van mijn moeder. Moeder wilde er niet over praten. Haar moeder ook niet. En op school leerde je er nauwelijks iets over. Als kind voelde je wel dat het daar goed mis was geweest. Want In het laatst jaar van moeder droomde moeder vaak hardop. Soms huilde zij. Of schreeuwde zij. Zij miste haar baboe of riep nee, nee niet nog meer. Mama? Wat was er. Oh zei moeder, ik droomde over de oorlog. Onthoofdingen. Pas na haar overlijden leerde ik dat moeder heeft toe moeten kijken toen haar collega’s uit het verzet werden onthoofd. Op een grasveldje achter de gevangenis in Bandoeng.

John en mijn vele andere oudere Indo halfzussen en broers, dus zij die heden nog leven. Die hebben best vaak last van die oude nare beelden, maar het kunnen ook geuren zijn die herinneringen oproepen, of gewoon een plant in de vensterbank.

John heeft op 1 januari 2018 een artikel op de sociale media geplaats. Zonder beelden. Nadat ik het gelezen had. Kreeg ik ook last van beelden. Heb hieronder zijn duidelijke tekst van beelden voorzien. Om een beeld te vormen wat tienduizenden kinderen zoals John tijdens de tweede wereldoorlog in Indië hebben doorstaan. En waar zij later na de vlucht naar Nederland niet over konden of mochten praten.

Ik houd van de hoofdletters en sprongen die John in zijn teksten maakt. Het zijn emoties die een weg zoeken. En terecht.

2018 NIEUWJAARS OVERPEINZINGEN door John Bruininga

Meneer Mark Rutte,

ik was een kleine jongen van 7 jaar toen de Oorlog naar mij kwam,

ik ging er niet naar toe.

We woonden dichtbij de kali Brantas en voor het eerst zag ik dode lichamen in het water drijven, kan u het voorstellen hoe dat voor mij was mijnheer Rutte, nee natuurlijk niet, hoe kan u dat weten.

ik zag kleine mannetjes met bruine kleding en vreemde schoenen met een apart grote teen met een vreemde geur, zingend op houten fietsen langs ons huis rijden, kan u het voorstellen hoe dat voor mij was, nee natuurlijk niet hoe kan u dat weten, moest mijn kleertjes in een kussensloop pakken omdat wij geen koffers hadden, om daarna s' nachts stilletjes lopend naar een Suikerfabriek te gaan om te vluchten van het Oorlogsgeweld..

Kan u dat voorstellen hoe dat voor mij was, nee natuurlijk niet, hoe kan u dat weten.

Wij gingen met de trein die niet verder kon door een opgeblazen brug en zodat wij lopend door de sawah's en door een waadbare plaatst de rivier moesten oversteken, kan u het voorstellen hoe dat voor mij was, nee natuurlijk niet hoe kan u het weten,

Daarna in een goederenwagon naar, denkende, een veilige plek in Soerabaja te gaan waar mijn Tante een huis had en om aan eten te komen ik elke ochtend om 03.00 met een kom in de rij moest staan om bij de chinees rijst te halen en dat ik bijna omviel van de slaap om dan maar op de plek waar ik stond op de grond te slapen(om plaats niet verliezen in de rij) totdat de Chinese toko open ging, kan u dat voorstellen hoe dat voor mij was , nee natuurlijk niet hoe kan u dat weten.

En dat wij elke avond als de Sirene begon te loeien naar de schuilkelder moesten gaan , nou schuilkelder een etenstafel met matrassen over heen en op een rubbertje moesten bijten voor de kracht van de bommen die uit de vliegtuigen van onze bondgenoten werden gegooid en dat mij hart krimpt bij elke ontploffing denkende dat ook ons huis geraakt kan worden, kan u het voorstellen hoe dat voor mij was, nee natuurlijk niet hoe kan u dat weten.

En dat er hysterische Pemoedas met rode banden om hun voorhoofd met ""Bamboe Roentjings" in hun handen schreeuwend "'Merdeka"" en alle mannen uit hun huizen dreven om hun in wagens te duwen en hun afvoeren en dat ik weggedoken ben in een "Hansop" gekleed om een kind te lijken om niet meegevoerd te worden, ik was ,bij God nog een kind, kan u het voorstellen hoe dat voor mij was, nee natuurlijk niet hoe kan u dat weten.

Daarna de ultimatum van Generaal Malaby om alle wapens van de Pemoedas in te leveren ander zal om klokslag 18.00 u Soerabaja onder vuur genomen worden, klokslag 18.00.. een kakafonie van inslagen van de bommen, ik was samen met mijn zuster in de voorkamer, mijn Moeder riep ons en net toen we opstonden een hevige inslag op het dak wij vlogen door de druk met veel geluk naar de achterkamer de voorkamer kreeg een voltreffer, kan u voorstel hoe dat voor mij was, nee natuurlijk niet hoe kan u dat weten

met z'n alle zijn we over een muurtje gevlucht naar onze Buurvrouw Balder, daar in de achterkamer van de buurvrouw hebben wij onder matrassen de bombardementen met grote angsten beleefd, kan u het voorstellen hoe dat voor mij was, nee natuurlijk niet hoe kan u dat weten. Toen de bombardementen voorbij waren kwamen wij eruit en de lijken voor een Toko zitten nu nog op mijn netvlies gebrand, kan u zich voorstellen hoe dat voor mij was, nee natuurlijk niet hoe kan u dat weten.

Met grote wrok heb ik me als 16 jarige jongen aangemeld bij het KNIL, als 16 jarige ,(nog een kind) en ik kon als beslissen over leven en dood, kan u dat voorstellen hoe dat voor mij was. nee natuurlijk niet hoe kan u dat weten,

nu ben ik 84 jaar en de vraag naar gerechtigheid dat uit het volk, het Volk dat onder de ellende van de 2e WO. hebben geleefd, verwoord wordt door het Indisch Platform 2.0 en door U wordt genegeerd moet meer dan misdadig zijn en u moet u voorstellen hoe dat voor u moet zijn, als u dit hebt gelezen, 

Ja natuurlijk wel nu weet u waarom er zo gestreden wordt voor gerechtigheid voor de gemeenschap die door de ellende van de 2eWO, heden ten dagen nog onder lijden. En Nu U dat weet en dit bewust negeer, erkend u dat de 2e wo niet heeft bestaan,

Heer Rutte hoe kan u rustig slapen, wij niet, door de Nachtmerries die wij hebben overgehouden van die Rot Oorlog, Slaap Zacht Mark Rutte.......

John Bruininga (klik op zijn naam); 

Indië/Nieuw-Guinea Marinier Veteraan
Drager van De Orde Van Oranje Nassau
Drager van medaille Orde en Vrede met gesp 1949.
Drager van de Herinnerings Kruis Ned. Nieuw-Guinea
met Gesp 1962.
Zilveren medaille voor Trouwe, Eerlijke en Langdurige dienst
Meerdaagse Kruis.
Blijk van Waardering voor het redden van Menselijk leven.
Deta -Boy in het Voormalig Ned. Nieuw-Guinea.
Bemanningslid van Het Vliegdekschip Hr.Ms."Karel Doorman".
(De enige die Nederland ooit heeft gehad en roemloos ten onder is gegaan op de stranden van India als Grof Vuil.)

7e dan karate Kyokushin Sintjo Budokai.

INDO PUR SANG… Maar boven al Mens in Optima Forma...