Mei 2016 - Nederland viert sinds 1946 jaarlijks 'de bevrijding'. Mijn bevrijding laat nog even op zich wachten. Want daar gaat een verhaal aan vooraf. Noem het maar een familiekroniek wat langzaam maar zeker een boek word. Zo'n verhaal begint altijd bij een Pa. En als zoon en jongen kom je dan vanzelfsprekend bij de moeder terecht. Want de vaders, die doen maar. En de moeders geven door. Landgenoten, luister maar eens naar moeder Juliana en haar radiotoespraak van 1949. Ontroerend, en om te gillen of te huilen.
http://www.npogeschiedenis.nl/speler.POMS_VPRO_211461.html

Mijn moeder. Julie heet zij. Als kind werd zij tot 1946 Jilly genoemd. Kwam eind november 1946 als vluchtelinge naar Nederland. Toen Nederland in 1945 bevrijd en weer onafhankelijk werd. Nederland was het eerste land in Europa wat tot eind 1949 oorlog zou gaan voeren tegen Indonesië. Een door de sinds 1942 aanwezige Japanse bezetters volkomen uitgeput land. 

Nederland gebruikte een deel van het Amerikaanse opbouwgeld als smoes. Om zogenaamd tegen de communisten in Indonesië te vechten. Hierdoor duurde de wederopbouw van Nederland langer dan in de buurlanden.

Vluchtelingen zoals mijn moeder moesten zelf hun vlucht aan de Nederlandse overheid terug betalen. Zoals de boottocht voor haar moeder en de twee kinderen. De 'opvang' in een contractpension in Holten. Tijd om bij te komen was er niet. Moeder Julie vond eind januari 1947 een baan als 4talig typiste op een advocatenkantoor in Amsterdam.

Op straat en in winkels werd Julie vaak aangesproken door boze Amsterdamse moeders. Hun zonen waren op soms hardhandige wijze naar Indië gestuurd. Om háár land te bevrijden. Julie werd regelmatig uitgemaakt voor 'dubbele bonnen vreetster'. Het racisme op het advocatenkantoor werd Julie al snel te veel. Julie maakte plannen om een confectieatelier te openen.

Julie ontmoete vader. Die wist wel raad. Moeder wist niet dat vader nog getrouwd was. Pas in 1948 kwam uit dat vader zijn gezin met vier kinderen in de steek had gelaten. Ook over zijn eerdere kinderen wist Julie niets. Julie wilde niets anders dan 'onzichtbaar' zijn. Gebogen en als een schim door het leven gaan. Dat had zij in Indië al geleerd. Pa deed de boodschappen. Ma bedacht banen voor hem. Hij was immers blank, groot (1.98 cm) knap, sterk en heel Hollands.

Ma zou nog twaalf kinderen krijgen. Want als je zwanger bent dan kan je rekenen op respect en begrip. Dan wordt je met rust gelaten en blijven de dromen van vroeger weg. In 1969 werd hun laatste kindje geboren. Ma was toen 48 jaar oud.

In de jaren zeventig van de vorige eeuw kropen de oorlogservaringen van Julie haar geest weer binnen. Drank, opgroeiende kinderen en dagelijks vele uren in haar atelier hield haar van de straat. Want onzichtbaar blijven was haar tweede natuur. In 1990 werd de jongste 21. En Julie zeventig jaar oud. Julie begon zichzelf te bevrijden. Zij zou scheiden van Pa. Ging in Italië wonen. Julie werd wat spraakzamer.

De verzameling puzzelstukjes werd groter. Heden. In 2016 na jaren puzzelen en onderzoek. Begint het puzzelen vorm te krijgen. In de vorm van een kroniek. Een familiekroniek. Die terug gaat tot circa 1728. Want toen stapte de over-over grootvader van Julie op een VOC schip naar Batavia. Hij was niet ver geboren van de plaats waar de over-over grootvader van Pa was geboren. De familie van beide over-grootvaders hadden uit Nederland moeten vluchten. Vanwege oorlogen en religie.

Er zijn nog vragen. De antwoorden druppelen per mail en uit oude boeken en dossiers in archieven binnen. Het verhaal begint vorm te krijgen. Nog een paar maanden, schrijf ik wekelijks aan 'volgers'. Ondertussen laat het Nederland van 2016 aan de gehele wereld zien dat zij als natie zich traditioneel geen houding weet te geven als het om vluchtelingen gaat.

Kennelijk is de VOC mentaliteit (de kost gaat voor de baat uit) diep in de Nederlandse grondwet verankerd. Een grondwet waarin verdeeldheid vermomd als het echtpaar rust & orde de vader en moeder van de schijndemocratie mogen spelen. Zo was het bij ons thuis ook.