Julie vierde haar eerste Nederlandse bevrijdingsfeest in mei 1947 samen met haar nieuwe vriend Anton. Maar voor zoals vele mensen die uit Indië kwamen en vanaf 1945 gerepatrieerd werden was 5 mei niet ‘hun’ bevrijdingsdag. Julie was pas eind april 1946 uit de gevangenis in Cheribon bevrijd en kwam terecht in een Batavia waar het ook toen nog zeer gevaarlijk was. In latere jaren zou Julie eerder aan het atoombom bombardement op Nagasaki denken of aan de 17de augustus 1945 toen Indonesië tegen de zin van de Nederlandse regering haar eigen republiek uitriep. Waar was die Nederlandse regering toen Julie op 18 oktober 1945 door de Indonesische Politie werd opgepakt en naar de gevangenis van Cheribon werd afgevoerd?
Julie gaf in april 2602 haar vijf maanden oude baby Ted nog borstvoeding terwijl zijn broertje Billy als 18 maand oud peutertje al goed kon lopen. Julie was in de afgelopen weken niet in paniek geraakt maar wel diep geschokt en zwaar aangeslagen geweest. De voorgaande maanden waren voor Julie bijzonder verdrietig geweest. De december 1941 oorlogsverklaring van Nederland aan Japan direct na de onverhoedse aanval van Japan op het Amerikaanse Pearl Harbor had Julie en William doen realiseren dat de oorlog ook naar Java zou komen. Zij wisten beiden dat William op elk moment opgeroepen zou kunnen worden en dat Julie alleen met de kinderen zou achterblijven.
De dagelijkse berichten vanaf de oorlogsverklaring werden steeds meer overschaduwd door het op handen zijnde vertrek van William. Toen hij op 8 februari 1942 met spoed naar Australië vertrok stond Julie er geheel alleen voor in een door 'voorzorg vernielingen' en onverhoedse luchtaanvallen verlamde stad.
De dagelijkse berichten vanaf de oorlogsverklaring werden steeds meer overschaduwd door het op handen zijnde vertrek van William. Toen hij op 8 februari 1942 met spoed naar Australië vertrok stond Julie er geheel alleen voor in een door 'voorzorg vernielingen' en onverhoedse luchtaanvallen verlamde stad.
Het had Julie geschokt dat het merendeel van de Indonesiërs de Japanners met zoveel vreugde hadden ontvangen. Julie wist niet meer waar zij aan toe was. Was zij als Nederlandse én getrouwd met een marine officier in gevaar? Had zij als Indisch Nederlandse nog rechten? Julie wist dat de Japanners erop uit waren het Nederlandse koloniale gedachtegoed volledig uit te bannen. Julie had naar de laatste Nederlandse radio uitzendingen geluisterd. Julie had in de weken na de recapitulatie de proclamaties van de Japanse bezetters op de muren gelezen en zij had al snel bezoek gehad van twee Indonesische agenten van de Politieke Inlichtingen Dienst (PID) die gevraagd hadden waar haar echtgenoot zich bevond. Ook hadden zij gezegd dat Julie zich beschikbaar moest houden voor verder verhoor. (foto met Generaal Imamura)
Tijdens de soms noodzakelijke wandelingetjes op straat door het allengs vuiler wordende Soerabaya was het niet altijd makkelijk om te buigen voor de Japanners als kleine Ted in de slendang (draagdoek) op haar heup lag te dutten. In de wijk waar Julie woonde zo dicht aan de spoorlijn was het voortdurend een drukte van belang door de legerwagens en treinen vol met Japanse militairen. Overal stonden Japanse soldaten op wachten en Julie had gezien dat iedereen moest buigen en als men dat niet goed deed of te laat dan werd er met een geweerkolf of met de vlakke hand flink geslagen.
Nadat zij 80 gulden had betaald had zij haar nieuwe persoonsbewijs ontvangen. In de laatste week van april 2602 en vlak voor de verjaardag van de Japanse Keizer werd Julie’s huis van het ene op het andere moment gevorderd. In een klap raakte zij alles kwijt. Met een grote koffer, twee handtassen en twee kleine kinderen verliet Julie haar huis. Om nooit meer terug te keren.
Nadat zij 80 gulden had betaald had zij haar nieuwe persoonsbewijs ontvangen. In de laatste week van april 2602 en vlak voor de verjaardag van de Japanse Keizer werd Julie’s huis van het ene op het andere moment gevorderd. In een klap raakte zij alles kwijt. Met een grote koffer, twee handtassen en twee kleine kinderen verliet Julie haar huis. Om nooit meer terug te keren.
Haar tante Wies (Vlaanderen-Deuning) dreef al enige jaren een pension in Probolinggo maar ook haar huis was gevorderd door de Japanners. En ook deze havenstad en de omgeving waren zwaar gehavend door de bombardementen en de aangebrachte vernielingen en plunderingen. Al na korte tijd verliet Julie het noodonderkomen van haar tante om naar Bandoeng te vertrekken. Julie had haar loshangende haar in een Javaans knotje gespeld waardoor zij meer op een Indonesische zou lijken maar haar lichtere huidskleur viel enigszins uit de toon en vooral kleine Billy had Europese trekken.
Toen Julie in de tweede week van mei 2602 in het eens zo Europese Bandoeng aankwam was de stad reeds overspoeld geraakt met vluchtelingen uit alle delen van Java. De Japanse militairen waren alom aanwezig en het was duidelijk dat de rollen ook voor Julie nu anders waren verdeeld. De Japanners waren de baas. De Indonesiërs stonden op de tweede plaats. De Indo’s op plaats drie. En de totok mannen verdwenen alras naar gevangenissen en speciale kampen. Vanaf november van dat jaar zouden ook de Europese vrouwen en kinderen in kampen worden opgesloten. Er bleef Julie in mei 2602 niets anders over dan bij haar moeder Charlotte in te trekken die in de grote stoomwasserij aan de Merdikaweg 10 van haar vriend De Block alleen was achtergebleven. De Block was al in maart door de Japanners gevangen gezet en zou het kamp niet overleven. Charlotte was niet uit haar huis en bedrijf gezet opdat zij de wasserij verder kon open houden. Ook de Japanse officieren hadden immers schone kleding nodig.
Op 7 maart 1942, de dag voor de capitulatie van het KNIL, kreeg Van Helsdingen het bevel om geen Brewster Buffalo's meer de lucht in te sturen, ondanks dat er nog KNIL infanterie troepen onder vuur lagen vlak bij Kembang. Van Helsdingen stelde voor met de laatste toestellen een airraid op Kalidjati uit te voeren maar kreeg van generaal ter Poorten de opdracht de grondtroepen bij Lembang luchtsteun te geven. Van Helsdingen zei: "ik zal de opdracht uitvoeren maar dit is zelfmoord".
Bombardement Soerabaya
8 maart 1942 Japanse intocht Batavia
Japanse ansichtkaart intocht Soerabaya maart 1942
De Japanners kwamen ook per fiets in 1942
Japans decreet 11 Maart 1942
Er moest voortaan gebogen worden
Het Japanse rijk in 1942
Ook het door de Indische Spoorwegen zo zorgvuldig opgebouwde spoorsysteem
werd al snel door de Japanners overgenomen
nationale radio uitzendingen in Indië werden overgenomen
voor Japanse doeleinden
verspreiding van Japanse propaganda
Japans machtsvertoon ook in Nederlands-Indië
Geschiedenis van de inname van Nederlands Oost Indië
1942 De Telegraaf bericht over de capitulatie in Indië
1942 De Engelse RAF verspreid propaganda boven Nederland
De Japanse inval in Nederlands-Indië (De bezetting deel 8)
Nederlands Indië tot 1949
Nederlands bezit door de eeuwen heen
Eigenaardig dari HIROHITO als hoogste komandant van de Japanse militare macht nooit als oorlog misdadiger was verklaart en door de rechtbank werdt veroordeelt!
BeantwoordenVerwijderenMen wilde de Keizer wel degelijk aanklagen en veroordelen maar de Amerikaanse opperbevelhebber trof een totaal ontwricht land aan en zag in dat als de keizer openlijk en publiekelijk zou verklaren dat Japan de oorlog had verloren de keizer ook van zijn troon zou vallen en gedwongen was om als gewoon mens het volk te manen aan de wederopbouw te beginnen. Hij was immers door de andere generaals etc. als Goddelijk Symbool naar voor geschoven. Het Tokyotribunaal is trouwens jarenlang bezig geweest om de échte aanstichters te vervolgen.
BeantwoordenVerwijderen